สำหรับสายเกมเนื้อเรื่องที่เบื่อการ “ตีมอน เก็บเลเวล ใส่ของม่วง” แล้วอยากลองอะไรที่ใช้สมองฝั่งคำพูดและการตัดสินใจแทน ด้านมืดในหัวกระซิบชื่อเดียวขึ้นมาแน่ ๆ คือ Disco Elysium เกมสืบสวน RPG สายเนื้อเรื่องลึก เกมที่ให้เราเล่นเป็นตำรวจเมาเละ จำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่ต้องสืบคดีฆาตกรรมระดับเมืองเดือด แถมทุกการตัดสินใจยังไม่ใช่แค่เลือกบทพูด…แต่คือการเลือก “ตัวตน” ว่าอยากเป็นคนแบบไหนกันแน่ด้วย
ระหว่างที่เรานั่งจ้องจอ ตัดสินใจว่าจะเล่นบทตำรวจดี ตำรวจเละ หรือตำรวจบ้าอุดมการณ์สุดขั้ว บางคนก็พักสายตาจากตัวอักษรยาว ๆ ในเกมไปลุ้นอย่างอื่นสั้น ๆ บ้าง เช่น เช็กผลบอล หรือสลับไปเสพความบันเทิงแนวกีฬาผ่านแพลตฟอร์มที่ตัวเองคุ้นชื่ออย่าง ยูฟ่าเบท แล้วค่อยกลับมา “สอบสวนชีวิตตัวเองในเกมต่อ” อีกที ให้สมองได้เปลี่ยนบรรยากาศจากเมือง Revachol ไปสนามหญ้าจริง ๆ บ้างสลับกันไป 😄
Disco Elysium คือเกมอะไร ทำไมคนถึงยกให้เป็นมาสเตอร์พีซ
สรุปแบบภาษาคนเล่นเกมง่าย ๆ ก่อนเลยว่า
Disco Elysium คือเกม RPG มุมมอง isometric ที่ “ยกไส้ในเกม Tabletop RPG มาอยู่ในหัวตัวละคร” แล้วให้เราสนทนา/สืบสวน/ล้มเหลวไปพร้อมกับเสียงแย้งในสมองตัวเอง
จุดสำคัญคือ
- ไม่มีการต่อสู้แบบกดสกิลฟาดมอน
- มีแต่ บทสนทนา การสืบสวน และการโยนเต๋า (เชิงระบบ)
- เราเล่นเป็นตำรวจที่ตื่นขึ้นมาในห้องพักเละเทะ จำบางอย่างไม่ได้เลย (รวมถึงชื่อ, เบอร์, หน้าที่ ชนิดหมดรูป)
- ต้องสืบคดีฆาตกรรมชายคนหนึ่งที่ถูกแขวนคอไว้หลังโรงแรม
- ระหว่างสืบ เราจะเจอทั้งเรื่องการเมือง ชนชั้น ประวัติศาสตร์ สงคราม ความล้มเหลวในชีวิต ความสัมพันธ์ที่พัง แล้วก็ความตลกร้ายที่อ่านไปทั้งขำทั้งเจ็บ
มันคือเกมที่เล่นแล้วรู้สึกเหมือนกำลังอ่านนิยายดี ๆ ยาว ๆ ที่เรา “เขียนร่วม” ไปด้วยในทุกประโยคที่เลือก
โลกของ Revachol เมืองที่ทั้งป่วยและยังพยายามหายใจต่อ
ฉากหลักของ Disco Elysium เกมสืบสวน RPG สายเนื้อเรื่องลึก คือเมืองท่า Revachol
- เมืองที่เคยมีการปฏิวัติ
- แต่อำนาจก็ถูกต่างชาติยึด/แทรกแซง
- วันนี้มันเป็นทั้งสนามรบเชิงอุดมการณ์, เศษซากของความฝันในอดีต และที่พักของคนที่ “ยังไม่ยอมตาย”
ระหว่างเดินในเมือง เราจะพบทั้ง
- พนักงานท่าเรือที่เป็นสหภาพแรงงานทรงพลัง
- คนตกงานติดเหล้า
- เด็กเกรียนด่าทุกอย่าง
- เจ้าของโรงแรมที่ปากแซ่บ
- และคนอีกมากที่พยายาม “เล่าเวอร์ชันของตัวเอง” ให้เราฟัง
Revachol ไม่ใช่เมืองที่ขาว–ดำ
- ไม่มีใครดีหมด
- ไม่มีใครเลวล้วน
- ทุกคนมีเหตุผล มีการตัดสินใจที่มาจากอดีตของตัวเอง
ฟังดูหนัก แต่เกมดันเขียนด้วยโทน “ดาร์กปนฮา” ทำให้เวลาอ่านบทพูดบางช่วงนี่คือหลุดหัวเราะออกมา ทั้งที่เนื้อในคือโคตรเสียดสี
ตัวละครหลัก: ตำรวจเมาเละ คนที่พังสุดในห้อง
พระเอกของเราเริ่มต้นแบบ “ไม่หล่อเลย”
- ตื่นมาในห้องพักโรงแรม
- สภาพห้องคือเละเทะแบบระดับศิลปะ abstract
- ตัวเองจำชื่อไม่ได้ จำว่าเป็นใครไม่ได้ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนทำอะไรไปถึงได้พังขนาดนี้
แต่ทีละนิด เราจะรู้ว่าเขาเป็นตำรวจที่
- เคยมีความสามารถ
- เคยมีชีวิตรัก
- เคยมีอุดมการณ์
- และเคยมีหลายอย่างที่ตอนนี้ “ไม่มีอีกแล้ว”
Disco Elysium ไม่ได้สั่งให้เรา “กู้ชีพให้พระเอกกลับมาเป็นคนดี 100%” แต่ถามว่า
“ในเมื่อคน ๆ หนึ่งพังมาไกลขนาดนี้ ยังมีอะไรพอให้เกาะ แล้วเดินต่อไปแบบคนได้อยู่ไหม?”
และตรงนี้เองที่เราในฐานะผู้เล่นจะเลือกได้ว่า
- จะดันเขาไปทาง “ฟื้นตัว”
- หรือจะปล่อยให้เขากลายเป็นตัวตลก/ตัวเหวอประจำเมืองไปเลยก็ยังได้ (เกมก็ยังรองรับอย่างเหลือเชื่อ)
ระบบสเตตในหัว: 24 เสียงแย้งในสมอง
แทนที่เกมจะให้เราอัป STR/DEX/INT แบบ RPG ทั่วไป Disco Elysium ให้เราลงแต้มใน 24 สกิลทางจิตใจ/บุคลิก แบ่งเป็น 4 สายใหญ่ ๆ
- Intellect – ความฉลาด วิเคราะห์ ข้อมูล โลจิก
- Psyche – ความรู้สึก, จิตวิทยา, ความเชื่อมโยงกับคนอื่น
- Physique – ความทนทาน, สัญชาตญาณแบบ animal, ความเจ็บปวดทางกาย
- Motorics – ความเคลื่อนไหว, การรับรู้, การควบคุมร่างกาย
แต่ละสกิลย่อยเหล่านี้ “พูดกับเราเอง” ในหัวตลอดเวลา เช่น
- Drama – ชวนเราเล่นใหญ่ ทำตัวเว่อร์ ๆ
- Empathy – ช่วยเรารู้สึกถึงใจคนอื่น ว่าเขาคิดอะไร
- Electrochemistry – กระซิบบอกให้อยากหาเหล้า บุหรี่ ยา มาเติม
- Logic – ช่วยต่อจิ๊กซอว์เหตุผลให้ถูกต้อง
- Shivers – ทำให้เรารู้สึกถึง “เมืองทั้งเมือง” เหมือนเมืองเป็นสิ่งมีชีวิต
ผลคือทุกครั้งที่เราคุยกับใคร จะไม่ได้มีแต่เสียงเรากับเขา แต่มี “วงสนทนาในหัว” เกิดขึ้นพร้อมกันตลอดเวลา
ยิ่งอัปสกิลอะไรเยอะ เสียงนั้นก็ยิ่งดัง และมีผลกับมุมมองของเราในโลกนี้มากขึ้น
ระบบโยนเต๋า & เช็กสกิล: ล้มเหลวก็เป็นเรื่องเล่า
แทบทุกอย่างในคดี – ตั้งแต่กระโดดข้ามไปอีกฟากหนึ่ง ไปจนถึงการโน้มน้าวใจใครสักคน – ถูกตัดสินด้วยการ เช็กสกิล + โยนเต๋า
- ถ้าแต้มสูง + โชคดี → ผ่าน สวย ๆ
- ถ้าแต้มพอใช้ + ดวงกลาง ๆ → ผ่านแบบเกือบหลุด เหงื่อแตกนิดหน่อย
- ถ้าแต้มต่ำ + โชคร้าย → พังคาที่ สร้างสถานการณ์ฮา/เครียดได้อีกต่อ
ความเจ๋งคือ เกมเขียน “ความล้มเหลว” มาให้สนุกเหมือนกัน
บางครั้งดันพลาดเช็กง่าย ๆ กลายเป็นฉากตลกร้ายที่จำไม่ลืม
บางครั้งผ่านเช็กยาก ๆ แล้วได้บทสนทนาดี ๆ มากจนรู้สึกว่าตัวเองโคตรเทพ
มันเลยกลายเป็นประสบการณ์ที่
- ไม่มี “ถูก 100%” หรือ “ผิด 100%”
- มีแต่ “ทางนี้จะพาไปอีกแบบหนึ่ง” เท่านั้น
ตารางสรุประบบหลักใน Disco Elysium
| ระบบหลัก | รายละเอียดแบบเข้าใจง่าย | ทำไมมันถึงพิเศษ |
|---|---|---|
| สกิลในหัว 24 แบบ | แต้มบุคลิก/ความคิด ไม่ใช่พลังโจมตี | ทำให้บทสนทนาและมุมมองโลกเปลี่ยนไปทั้งเกม |
| เช็กสกิล + โยนเต๋า | ใช้ทอยลูกเต๋าตัดสินผลการกระทำ | ล้มเหลวก็กลายเป็น “เรื่องเล่าต่อ” ไม่ใช่ Game Over |
| Thought Cabinet | ระบบ “ปลูกความคิด” ให้เติบโตในหัวจนกลายเป็นบัฟ/ดีบัฟ | เลือกได้ว่าจะเชื่อ/หมกมุ่นกับอะไรในระดับอุดมการณ์ |
| การสืบสวนคดีหลัก | คดีฆาตกรรมแขวนคอหลังโรงแรม | โยงไปสู่การเมือง ประวัติศาสตร์ เมือง และตัวตนเราเอง |
| คู่หู Kim Kitsuragi | ตำรวจอีกคนที่นิ่ง สุขุม กลายเป็นสมดุลให้ความพังของเรา | หนึ่งในคู่หูในเกมที่คนรักมากที่สุดตัวหนึ่ง |
| การเมือง & อุดมการณ์ | เลือกจุดยืนทางความคิดในบทสนทนา | ไม่ใช่แค่เลือกธง แต่ส่งผลต่อวิธีที่เรามองโลก |
Thought Cabinet: ตู้ใส่ความคิดที่ทั้งบัฟและบั่นทอนตัวเอง
หนึ่งในระบบที่โคตรเท่คือ Thought Cabinet
- ระหว่างคุย/สืบสวน ตัวละครเราจะ “ปิ๊งความคิดบางอย่าง”
- เราเลือกได้ว่าจะ “นั่งครุ่นคิดความคิดนั้นจริงจัง” ไหม
- ถ้าเลือก ระบบจะเอาความคิดนั้นไปหมักไว้ในหัวสักพัก (มีตัวจับเวลา)
- พอหมักเสร็จ เราจะได้บัฟ/ดีบัฟบางอย่างติดตัว
ตัวอย่างเช่น
- ความคิดเรื่องการเมืองแนวหนึ่ง → เล่นไปสักพัก เราจะเริ่มตอบสนองคนอื่นในฟิลแบบนั้นมากขึ้น
- ความคิดเรื่องอดีตตัวเอง → ทำให้เราเข้าใจว่าทำไมถึงกลายเป็นคนพังได้ขนาดนี้
- ความคิดบางอย่างให้บัฟด้านสกิล แต่ทำให้คนรอบตัวมองเราแปลก ๆ
มันคือการจำลองว่า
สิ่งที่เรา “หมกมุ่นคิดถึง” ซ้ำ ๆ จะกลายเป็นตัวเราจริง ๆ ในที่สุด
ทั้งในเกม และ…ในชีวิตจริงด้วย
สไตล์ภาพและเสียง: ดิบ ดาร์ก แต่โคตรมีเสน่ห์
กราฟิกของ Disco Elysium ไม่ใช่ระดับเทพ Unreal แสงเงาอลังการ แต่เป็นสไตล์ เพนท์ลายสีน้ำมัน
- ฉากเมืองเหมือนภาพวาดสีน้ำมันเลอะ ๆ
- สีตัวละครออกตุ่น ๆ หม่น ๆ
- แต่โคตรเข้ากับโทนเมืองที่ “สวยแปลก ๆ แบบพัง ๆ”
ดนตรีประกอบมาแนว
- เหงา หนัก ลอย ๆ
- มีช่วงกดดันตอนสืบคดีหรืออยู่ในจุดสำคัญ
- มีท่อนที่โคตรกินใจตอนเราเดินในเมืองที่ทั้งเงียบและเต็มไปด้วยเรื่องเล่าของคนตาย
ทั้งหมดนี้ช่วยให้เรารู้สึกเหมือน “หลุดเข้าไปในหัวคนขี้เมาที่พยายามกลับมาเป็นคนปกติอีกครั้ง”
Disco Elysium กับสายลุ้น–สายวิเคราะห์ในโลกจริง
การเล่น Disco Elysium คือการลุ้นแบบใช้สมองล้วน ๆ
- ลุ้นว่าเช็กสกิลครั้งนี้จะผ่านไหม
- ลุ้นว่าถ้าพูดแรงไปอีกนิด คน ๆ นี้จะปิดใจหรือจะเปิดมากกว่าเดิม
- ลุ้นว่าถ้าปล่อยให้อีโก้ตัวเองนำ จะทำเคสพังหรือเปล่า
ความรู้สึกมันไม่ต่างกับเวลาคนเรา “ลุ้นเงียบ ๆ” บางอย่างนอกเกม
- จะเป็นลุ้นว่าทีมที่เชียร์จะชนะ
- ลุ้นบิลบอลในคืนวันหยุด
- หรือเข้าไปดูราคา–ตารางในแพลตฟอร์มที่คุ้นดีอยู่แล้วอย่าง ทางเข้า UFABET ล่าสุด เพื่อเช็กสถานการณ์แบบไม่ต้องออกจากโซฟา
ทั้งในเกมและนอกเกม สิ่งที่เหมือนกันคือ
- ถ้าคิดก่อนตัดสินใจ → มีโอกาสได้ผลลัพธ์ที่โอเคกว่า
- ถ้าปล่อยอารมณ์นำล้วน ๆ → มีโอกาสพัง แล้วต้องมานั่งเก็บเศษซากทีหลัง
ใน Disco Elysium เราเห็นผลของคำว่า “กดตามอารมณ์” แบบจะจะผ่านชีวิตพระเอกที่พังมาแล้วรอบหนึ่ง ช่วยเตือนใจเราข้างนอกจอได้ดีมากว่า บางอย่างถ้าจะ “เสี่ยง” ก็ต้องเผื่อใจรับผลด้วย อย่าหวังแต่ดวงอย่างเดียว
เล่นแบบไหน สนุกสุดสำหรับเรา
Disco Elysium ออกแบบมาให้เล่นได้หลายสไตล์ แนะนำแนวหลัก ๆ แบบสนุก ๆ
เล่นสายตำรวจดีแต่พังในใจ
- พยายามทำคดีอย่างซื่อตรง
- ขอเวลาคุยกับคู่หู Kim เยอะ ๆ
- รับผิดชอบความพังในอดีตแบบเงียบ ๆ
สไตล์นี้จะทำให้เกมกลายเป็นเรื่องราวเยียวยาแบบเจ็บ ๆ หน่อย แต่โคตรอบอุ่น โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างเราและ Kim
เล่นสายตำรวจเมาโลกแตก
- พูดอะไรหลุด ๆ
- เล่นใหญ่กับสกิล Drama
- ปล่อย Electrochemistry นำชีวิต แล้วดูมันจะพาไปไหน
สายนี้อาจไม่ใช่ “ดีที่สุดต่อคดี” แต่จะได้ฉากขำ–ฉากแหกเยอะมาก รับรองไม่เงียบเหงา
เล่นสายการเมืองจัด ๆ
- ลง Thought Cabinet เต็มที่ในอุดมการณ์แบบใดแบบหนึ่ง
- ตอบทุกเรื่องด้วยกรอบคิดทางการเมือง
- ดูว่าคนรอบตัวจะตอบสนองยังไง
สไตล์นี้ทำให้เห็นว่า “การเอาอุดมการณ์ไปตอบทุกสถานการณ์” มีทั้งช่วงที่มันเวิร์ก และช่วงที่มันทำให้เรามองคนไม่ครบด้าน
Tips มือใหม่: เริ่ม Disco Elysium ยังไงให้ไม่เครียด
ไม่ต้องกลัว “เล่นผิดสาย”
เพราะเกมนี้ไม่มี build ที่ “ผิด” จริง ๆ มีแต่ทางที่ทำให้เรื่องไปอีกแบบหนึ่ง
อยากลองอะไรก็ลอง ถ้าพัง…ถือว่าได้เรื่องเล่าชุดใหม่
อ่านบทสนทนาอย่างมีสติ แต่อย่าเครียดเกินไป
บทพูดเกมนี้ยาวจริง แต่เขียนดีจริงเช่นกัน
ถ้าวันไหนเหนื่อย ๆ แนะนำเล่นทีละช่วง ไม่ต้องมาราธอน 6 ชั่วโมงติด
ให้ความสำคัญกับคู่หู Kim
Kim Kitsuragi คือคนนิ่ง ๆ ที่ช่วยบาลานซ์ความพังของเรา
การฟังมุมมองของเขาจะช่วยให้เรา “เชื่อมกับโลกจริง” มากขึ้น และหลายฉากอบอุ่นมากจนแอบซึมได้เลย
ล้มเหลว = คอนเทนต์ ไม่ใช่ความล้มเหลวของเรา
พลาดเช็กสกิล ไม่ต้องรีโหลดเซฟทันที ลองดูว่ามันพาเรื่องไปไหน บ่อยครั้งความเฟลกลายเป็นจุดที่ทำให้เราจำเกมนี้ไปอีกนาน
FAQ: คำถามที่พบบ่อยเกี่ยวกับ Disco Elysium เกมสืบสวน RPG สายเนื้อเรื่องลึก
Q: Disco Elysium มีต่อสู้ไหม หรือมีแต่คุยอย่างเดียว?
A: แทบไม่มีการต่อสู้แบบ action เลย ทุกอย่างเป็นการ “เช็กสกิล + บทสนทนา” บางฉากที่มีความรุนแรงก็ยังถูกตัดสินด้วยการทอยเต๋าเชิงระบบอยู่ดี ถ้าคุณกำลังหาของฟาดมอน เกมนี้ไม่ตอบโจทย์ แต่ถ้าหาของ “ฟาดใจตัวเอง” เกมนี้ใช่เลย
Q: ถ้าไม่เก่งอังกฤษ จะเล่นไหวไหม?
A: เกมนี้ใช้ภาษาเยอะมาก แถมมีคำศัพท์แนวการเมือง ปรัชญา และมุกเฉพาะค่อนข้างเยอะ ถ้าอ่านอังกฤษได้ระดับกลาง–สูงจะสนุกเต็มที่ แต่ถ้าไม่ไหวเลยอาจต้องหาเวอร์ชันที่มีซัพ/แปลภาษาที่คุณถนัด หรือเล่นไปพร้อมอ่านสรุปช่วยควบคู่กัน
Q: เกมนี้เครียดไหม ดาร์กมากหรือเปล่า?
A: ดาร์กในแง่เนื้อหาแน่นอน มีทั้งเรื่องซึมเศร้า แอลกอฮอล์ ความล้มเหลว ความสัมพันธ์พัง ๆ แต่ก็มีมุกตลกร้ายและโมเมนต์อบอุ่นคั่นอยู่เรื่อย ๆ ถ้าคุณโอเคกับการเสพสื่อที่พูดถึงเรื่องหนัก ๆ ผ่านโทนกึ่งขำกึ่งเจ็บ เกมนี้จะให้ประสบการณ์ที่ทรงพลังมาก
Q: ใช้เวลาเล่นกี่ชั่วโมงถึงจะจบ?
A: ถ้าเล่นแบบโฟกัสคดีหลัก อ่านบ้าง ข้ามบ้าง อาจจบในราว ๆ 20–25 ชั่วโมง แต่ถ้าคุยทุกคน ลองทุกตัวเลือก ขุดทุกมุก บางคนใช้เกิน 40 ชั่วโมงแบบไม่รู้ตัว
Q: มีหลาย Ending ไหม?
A: มีหลายทางจบและหลาย Variation ตามทางเลือกที่เราทำในเกม แม้ “เค้าโครงใหญ่” จะใกล้กัน แต่รายละเอียดความสัมพันธ์ จุดยืนทางการเมือง และการยอมรับตัวเองของพระเอกจะต่างกันออกไป ทำให้กลับมาเล่นรอบสอง–สามได้แบบไม่ซ้ำเดิม
Q: ต้องเคยเล่น Tabletop RPG มาก่อนถึงจะอินไหม?
A: ไม่จำเป็นเลย แต่อาจจะยิ่ง appreciate ระบบมากขึ้นถ้าเคย เพราะการโยนเต๋าและสกิลในหัวมันมีกลิ่นแบบ DnD/เกม tabletop ชัดเจน สำหรับคนไม่เคย ระบบก็ยังเข้าใจได้อยู่ดี แค่คิดซะว่าทุก check คือ “โอกาสโยนดวงผสมสเตต” ก็พอ
Q: เล่นบนอะไรดี? PC หรือคอนโซล?
A: เกมนี้เริ่มจาก PC แล้วค่อยพอร์ตไปคอนโซล การนั่งอ่านยาว ๆ ด้วยเมาส์+คีย์บอร์ดจะสะดวกสุด แต่เวอร์ชันคอนโซลก็ปรับมาให้เล่นด้วยจอยได้ดี ถ้าเล่นบนจอใหญ่ นอนบนโซฟาอ่านบทสนทนาไปเรื่อย ๆ ก็ฟีลดีแบบหนังยาว ๆ เรื่องหนึ่งเหมือนกัน
Q: ถ้าเป็นคนหัวร้อนกับการ “อ่านเยอะ ๆ” จะเล่นรอดไหม?
A: ถ้าคุณไม่ชอบอ่านจริง ๆ เกมนี้อาจกลายเป็นยาขม แต่ถ้าคุณโอเคกับการอ่านนิยาย/มังงะยาว ๆ อยู่แล้ว ลองให้เวลากับมันหน่อย แล้วคุณอาจพบว่านี่คือ “นิยายโต้ตอบได้” ที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิตเลยก็ได้
บทสรุป: เมื่อเกมสืบสวนกลายเป็นกระจกส่องชีวิตเราเอง
สุดท้ายแล้ว เหตุผลที่ Disco Elysium เกมสืบสวน RPG สายเนื้อเรื่องลึก ถูกพูดถึงไม่หยุด ทั้งในหมู่สายอินดี้และสายเนื้อเรื่องหนัก ๆ ก็เพราะมันกล้าพาเราไปดูมุมที่เกมส่วนใหญ่มักจะหลบเลี่ยง
- มนุษย์ที่พังสุด ๆ และไม่ได้สวยหรูเลย
- เมืองที่เคยฝันใหญ่ แต่ตื่นมาเจอความจริงแสนธรรมดาและโหดร้าย
- การเมือง อุดมการณ์ ความเชื่อ ที่ไม่มีใครถูก 100% ผิด 100%
มันถามคำถามว่า
“ถ้าคุณตื่นมาวันหนึ่ง แล้วจำอะไรไม่ได้เลย แต่รู้ว่าที่ผ่านมาคุณเคยทำเรื่องแย่ ๆ ไว้ คุณจะเลือกเป็นใครต่อจากนี้?”
คำถามนี้ไม่ได้อยู่แค่ในเกม แต่เดินตามเราออกมานอกจอด้วย เหมือนกำลังบอกอย่างเบา ๆ ว่า ต่อให้เราทำพลาดมามากแค่ไหน วันนี้เรายังเลือก “ตอบสนอง” กับโลกแบบใหม่ได้เสมอ
ในโลกจริง บางคนหาความหมายผ่านงาน บางคนผ่านความสัมพันธ์ บางคนก็ผ่อนคลายด้วยการเล่นเกม บางวันก็อาจสลับไปลุ้นอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ผ่านแพลตฟอร์มที่ตัวเองคุ้นชื่ออย่าง สมัคร UFABET เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศจากการสืบคดีในเมืองหม่น ๆ ไปเป็นเสียงเชียร์ในสนามหญ้าสีเขียวบ้าง แต่ไม่ว่าเราจะเติมสีสันให้ชีวิตด้วยอะไร สิ่งสำคัญที่สุดคือการไม่ลืมถามตัวเองเหมือนที่เกมทำกับเราเสมอว่า
“ในลูปชีวิตรอบต่อไป…เรายังอยากเป็นคนแบบเดิม หรืออยากลองเลือกคำตอบใหม่บ้าง?”
และถ้าวันหนึ่งคุณรู้สึกว่าโลกมันวุ่นวายเกินไป ลองหาเวลาสักคืน ปิดเสียงแจ้งเตือนทุกอย่าง แล้วเปิด Disco Elysium เกมสืบสวน RPG สายเนื้อเรื่องลึก ขึ้นมา ปล่อยให้ตัวเองนั่งคุยกับคนแปลกหน้าในเมืองที่ป่วย แต่ยังมีคนพยายามหายใจต่อ หัวเราะกับมุกดาร์กของเกม ร้องไห้กับจุดเล็ก ๆ ที่แทงใจ และอาจจะเผลอ “ให้อภัยตัวเองในบางเรื่อง” ไปพร้อมกับพระเอกโดยไม่รู้ตัวก็ได้ 💙🕯️